Συνέντευξη Μάρκου Λέγγα στην εφημερίδα “Κορινθιακή”

Συνέντευξη Μάρκου Λέγγα στην εφημερίδα “Κορινθιακή”

«Με ενότητα, ιδέες και δουλειά αλλάζουμε τα πάντα»

Ο υπ. Δήμαρχος Σικυωνίων Μάρκος Λέγγας ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του και καταθέτει στην «Κορινθιακή» το σχέδιό του για να κάνει τον Δήμο Σικυωνίων πρότυπο και ευρωπαϊκό

 
ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ

  • Αντί να υιοθετήσουμε τον όρο πολίτες με την διάσταση που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες, γίναμε «πελάτες»
  • Το βουνό, η θάλασσα, η λίμνη και ο κάμπος είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους θα σχεδιάσουμε την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας
  • Είναι υποχρέωσή μας να φέρουμε πίσω τα παιδιά μας, γιατί είναι ντροπή να μην τους δίνει η γενέτειρά τους ευκαιρίες…
  • Οι κινέζοι έχουν μια παροιμία: «φτιάξε την φωλιά του αετού και ο αετός θα έρθει».
  • «Ενώνουμε δυνάμεις, σχεδιάζουμε το μέλλον»
  • Η δική μου παρέα διαμόρφωσε την μουσική της κουλτούρα από τον Γιάννη Σπανό
  • Στην Αγγλία έμαθα τι θα πει προγραμματισμός, αξιοκρατία, αξιολόγηση…

Ήρθε στην ώρα του. «Εγγλέζος», όπως συνηθίζουμε να λέμε -αργότερα κατάλαβα γιατί. Έχει ζεστό, αληθινό χαμόγελο και δυνατή, σταθερή χειραψία. Σε κοιτάζει στα μάτια. Κρατούσε ένα ipad, από το οποίο στην διάρκεια της κουβέντας μού έδειχνε διαρκώς ιδέες και πράγματα που έχει καταγράψει, όλους αυτούς του 18 μήνες που προετοιμάζει το σχέδιό του. Ζήτησε μόνο ένα ποτήρι νερό (στο τέλος διαπίστωσα πως ήπιε λιγότερο από μένα, παρ’ όλο που μιλούσε περισσότερη ώρα) και να ακούγεται υπόκωφα από το cd player στο γραφείο «Γιάννης Σπανός». Γέλασε όταν θυμήθηκε τις πρώτες του παρανομίες στο «φλιπεράδικο» του «Πιτίνη», όπου μαζεύονταν οι έφηβοι του Κιάτου την δεκαετία του ‘80, και την κοπάναγαν στις εφόδους της Αστυνομίας από την πίσω πόρτα. Συγκινήθηκε με τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων στην Γκούρα: με τον Ρέλλια, τον φουστανελά και με την κυρά-Γεωργία, την γυναίκα του μπάρμπα-Βασίλη Αλεξανδρόπουλου, που κερνούσε όλα τα παιδιά γλυκό του κουταλιού και παγωμένο νερό, όταν ξαπόσταιναν από το κυνηγητό και τα παιχνίδια. Και στους Καλλιάνους που παράβγαινε με τα άλλα παιδιά ποιος θα σκαρφαλώσει πρώτος στο «Κοτρώνι», ή ποιος θα κόψει το καλύτερο καλαμπόκι στον κάμπο.

Όταν το κουβάρι των αναμνήσεων τέλειωσε, περάσαμε στο σήμερα. Εκεί σοβάρεψε. Μίλησε με παραδείγματα: άλλοτε θυμωμένος, άλλοτε χειρονομώντας έντονα, εξηγώντας τι τον ενοχλεί στον δήμο σήμερα. Αποκάλυψε τι ήταν αυτό που τον παρακίνησε να δηλώσει παρών στην μάχη για τον Δήμο Σικυωνίων. Και μίλησε με πάθος για τις ιδέες που θέλει να καταθέσει, ώστε ο δήμος Σικυωνίων να γίνει πρότυπος σε όλη την Ελλάδα.

Ο υποψήφιος δήμαρχος Σικυωνίων Μάρκος Λέγγας, στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη, μιλά για όλους και για όλα. Για το Κιάτο, τον Φενεό και τη Στυμφαλία. Για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο δήμο. Για το σχέδιό του, ώστε να φέρει τους νέους πίσω στον τόπο τους. Αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό.

Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα στο Κιάτο το 1971 με καταγωγή από τους Καλλιάνους και εκεί πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Από εκεί είναι και οι πρώτες αναμνήσεις μου στα χωριά των παππούδων, αλλά και στην ίδια μου την πόλη.

Πώς ήταν το Κιάτο εκείνη την εποχή;
Καλά, μην φανταστείτε ότι διέφερε πολύ από μια τυπική, επαρχιακή πόλη. Είναι τέλη δεκαετίας 70, αρχές 80. Είχαμε βγει από τα 60’s που είχαν πολύ πίεση και έλεγχο πάνω στους νέους, αλλά απείχαμε ακόμα αρκετά από το να περάσουμε στην πλήρη απελευθέρωση. Θυμάμαι ας πούμε πως ακόμα τότε μας κούρευαν με την ψιλή…

Ποια ήταν τα στέκια της εποχής; Πώς μεγάλωνε ένας έφηβος τότε στο Κιάτο την δεκαετία του 80;
Τα στέκια της εποχής ήταν το «Traffic», το «Fidji», το «Zoom» και το «Bistrot». Αλλά και το «Tennis» -εκεί θυμάμαι, ήπια τον πρώτο φραπέ!
Για ποτά και νυχτερινή έξοδο προλάβαμε την «Siren», την «Mimosa», την ιστορική «Samantha», βεβαίως! Για να είμαι, όμως, ειλικρινής δεν ήμουν και από τα παιδιά που ήταν κάθε βράδυ έξω. Περισσότερο πήγαινα στους χορούς που διοργάνωνε το σχολείο και οι οποίοι γίνονταν εκεί.

Δηλαδή δεν τους δυσκολέψατε τους γονείς σας, ως έφηβος;
Όχι, καθόλου. Ήμουν, μάλλον, ώριμος για την ηλικία μου και νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι είχα την τύχη να έχω μια μεγαλύτερη και μία μικρότερη αδερφή. Ξέρετε, όταν ζεις στο ίδιο σπίτι με δυο αδερφές, επειδή οι γυναίκες είναι πιο ώριμα πλάσματα, σε βοηθάνε να ωριμάσεις κι εσύ ταχύτερα. Βέβαια, τις μικρές «αλητείες» μου, τις μικρές «παρανομίες» μου τις έκανα. Αλλά περιορίζονταν σε επισκέψεις στον «Πιτίνη». Είχε ένα φλιπεράδικο και πήγαινα εκεί για ποδοσφαιράκι και ηλεκτρονικά, που ήταν τότε για μας ότι είναι σήμερα για τα παιδιά μου το playstation. Κι όταν γινόταν έφοδος από την Αστυνομία η κυρά Τσεβη μας φυγάδευε από την πίσω πόρτα (γέλια).

Ποιες ήταν οι πρώτες αναμνήσεις σας από την ορεινή Κορινθία;
Τα καλοκαίρια τα μοίραζα ανάμεσα στην Γκούρα και στους Καλλιάνους. Και οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται αυτόματα είναι οι μεγάλες εκτάσεις με τα αλώνια και τα παιχνίδια στην αυλή στο γυμνάσιο της Γκούρας. Α! Ναι! Θυμάμαι και έναν φουστανελά, που ερχόταν κάθε μέρα στην πλατεία, ντυμένος με την πατροπαράδοτη ελληνική στολή. Να δεις πως τον έλεγαν (σταματάει για λίγα δευτερόλεπτα): Α, ναι! Ρέλλια! Ο Ρέλλιας ήταν! Μεγάλη μορφή! Νόμιζα ότι έβλεπα την επανάσταση μπροστά μου, τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη!
Ύστερα στους Καλλιάνους! Κι εκεί γινόταν το έλα να δεις! Χανόμασταν με τα άλλα παιδιά ανάμεσα στις αραποσιτιές και ψάχναμε να βρούμε ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα καλαμπόκια. Τα ψήναμε το βράδυ και τρώγαμε. Άλλες φορές πηγαίναμε στο μοναστήρι, στην Αγία Παρασκευή. Ήταν εκεί ηγουμένη μια πραγματικά άγια γυναίκα, που έκρυβε πολλή αγάπη για τα παιδιά και μας άφηνε να παίζουμε στην αυλή.

Και περνούσε έτσι εύκολα ο καιρός για ένα παιδί στο χωριό;
Αμέ! Γιατί; Περνούσαμε ωραία, είχαμε πάντα κάτι να κάνουμε! Βόλτες στο δάσος, στην βρύση του Μούρτη. Κάθε μεσημέρι όλα τα παιδιά περιμέναμε τις αθηναϊκές εφημερίδες που έρχονταν με το λεωφορείο. Ακόμα το θυμάμαι να αγκομαχάει στην ανηφόρα! Μόλις τις παίρναμε, τις πηγαίναμε στους πατεράδες μας. Μετά γραμμή για το καφενείο του Πρεδάρη για παγωμένη πορτοκαλάδα. Τα απογεύματα ήταν μια γυναίκα η κυρά Γεωργία, η γυναίκα του μπάρμπα Βασίλη Αλεξανδροπούλου, που μάζευε όλα τα παιδιά του χωριού και τα κερνούσε σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Ή, πάλι, στους Καλλιάνους, κάναμε αγώνες με τα άλλα παιδιά, ποιος θα σκαρφαλώσει πρώτος στον λόφο, στο Κοτρώνι. Έχει εκπληκτική θέα από εκεί και αγναντεύαμε με τις ώρες. Ωραίες εποχές…

Θα στέλνατε τα παιδιά σας διακοπές το καλοκαίρι στην ορεινή Κορινθία;
Ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη! Θέλω να νιώσουν αυτά που ένιωθα τότε εγώ. Την ελευθερία, την ζεστασιά των ανθρώπων που ζουν εκεί, την απλότητά τους. Να γίνουν λίγο ανέμελα και να παίξουν στο δάσος και στη λίμνη.

Ζητήσατε να ακούμε Σπανό όση ώρα κουβεντιάζουμε. Είναι ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν είναι μυστικό πως η δική μου παρέα διαμόρφωσε την μουσική της κουλτούρα από τον Γιάννη Σπανό. Τον θεωρώ τον μεγαλύτερο έλληνα συνθέτη εν ζωή –ή εν πάσει περιπτώσει από τους μεγαλύτερους. Εδώ να σας πω ότι το σπίτι μου ήταν στην οδό Αριστοτέλους, λίγα μέτρα μακριά από την ιστορική μπουάτ. Εμένα μου αρέσει η τζαζ και ο Σπανός ήταν τζαζ και μπλουζ. Σκεφτείτε ότι μας είχε επηρεάσει τόσο, ώστε πηγαίναμε και κάναμε καντάδες με τραγούδια του: με τον Γιάννη, τον Θοδωρή, τον Κώστα, τον άλλο Γιάννη! Αλλά δεν κάναμε μόνο καντάδες, δουλεύαμε κιόλας. Με την ίδια παρέα πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο Μούλκι και βοηθούσαμε τον Πάνο να μαζέψει τα βερίκοκα. Ήμασταν πεντάδα-φωτιά… (γέλια)

Είπατε πως ήσασταν καλό και ώριμο παιδί; Ήσασταν και καλός μαθητής;
Α, ναι. Καλός μαθητής, όλα τα χρόνια. Από την πρώτη στιγμή της ζωής μου, ίσως και ως στοιχείο του χαρακτήρα μου, δεν ήθελα την αποτυχία. Δεν διανοούμουν, λοιπόν, να μην είμαι άριστος μαθητής.

Οι σπουδές που ήταν;
Κοιτάξτε τώρα πως έρχονται τα πράγματα! Εγώ που δεν ανεχόμουν ποτέ την αποτυχία, στις πρώτες ουσιαστικές εξετάσεις που έδωσα, στις πανελλήνιες, δεν τα κατάφερα. Ήθελα να περάσω στην Γεωπονική, αλλά έκανα ένα λάθος στην αντιγραφή από το πρόχειρο στην κόλλα και αυτό μου στοίχισε. Πέρασα στο Μεσολόγγι, στην Σχολή Υδατοκαλλιεργείων και από την «τσαντίλα» μου επειδή δεν μπήκα στη Γεωπονική, τελείωσα την σχολή ένα εξάμηνο νωρίτερα! Αυτή η αποτυχία με στοίχειωσε για καιρό!

Μετά το Μεσολόγγι;
Μετά πήγα στην Κρήτη, στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας, όπου είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε σπουδαίους καθηγητές και επιστήμονες που στάθηκαν σημαντικοί για την εξέλιξη μου. Με την δική τους παρότρυνση, έναν χρόνο μετά, έφυγα και πήγα στην Αγγλία. Όσον καιρό σπούδαζα, συνδύαζα πάντα τα καλοκαίρια με σεμινάρια. Έφτασα κάποια στιγμή να τελειώσω τις σπουδές και να έχω καταγράψει πάνω από 5.000 ώρες σεμιναρίων. Πήγα λοιπόν στην Αγγλία με πρόγραμμα υποτροφιών και συνέχισα με ένα μεταπτυχιακό στην Επιστήμη Τροφίμων…

Τι μάθατε ζώντας και σπουδάζοντας στην Αγγλία;
Έμαθα τι θα πει προγραμματισμός, σεβασμός στον συνεργάτη και στον πελάτη, αξιοκρατία, αξιολόγηση, καθορισμός στόχων και προσήλωση για την πραγματοποίησή τους. Ακόμα ανακάλυψα τη σημασία που έχει να μην δουλεύεις ευκαιριακά, να έχεις σταθερές συνεργασίες, γιατί αυτές τελικά αποδεικνύονται πιο ισχυρές.

Έρχεστε λοιπόν στην Ελλάδα και τελικά φτιάχνετε έναν συνεταιρισμό. Λένε πολλοί ότι το «Συνεταιρίζεσθαι» δεν είναι στην κουλτούρα του Έλληνα. Εσείς πώς το πετύχατε;
Σε όποιον σας το ξαναπεί να του πείτε πως δεν ξέρει ιστορία και πως οι κάτοικοι του χωριού Αμπελάκια στην Θεσσαλία, ασφαλώς δεν θα συμφωνούσαν μαζί του. Εκεί στην Τουρκοκρατία, πριν από 240 χρόνια έφτιαξαν τον πρώτο Συνεταιρισμό παγκοσμίως. Μην μπερδεύουμε, όμως, τον Συνεταιρισμό με αυτό που έγινε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί στην Ελλάδα οι Συνεταιρισμοί δεν αποτέλεσαν ενώσεις παραγωγών επιχειρηματικού χαρακτήρα, αλλά εργαλεία άσκησης πολιτικής του κράτους. Εξυπηρετούσαν τις βασικές ανάγκες της κεντρικής εξουσίας. Έγιναν όχημα που εξυπηρέτησε κάποιους, ώστε να δημιουργήσουν περιουσίες και να χτίσουν πολιτικές καριέρες.
Τα Αμπελάκια έδειξαν πως ενωμένοι και με πνεύμα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν θαύματα. Θα σας πω ένα παράδειγμα από την δική μας κουλτούρα στον Πήγασο. Υπάρχει ειδική μέριμνα να αμβλύνουμε τις διαφορές μεταξύ των παραγωγών, αφιερώνοντας πρόσθετη φροντίδα σ’ αυτόν που δεν έχει π.χ. καλό κτήμα και να μην υστερεί από κάποιον που έλαχε να έχει καλύτερο κτήμα ή καλύτερη οικονομική κατάσταση. Θέλουμε να υπάρχει άμιλλα και να βοηθάμε όλοι μαζί, ώστε ο καθένας να περνά στο επόμενο επίπεδο και όλοι μαζί να προχωράμε μπροστά…

Ποια είναι η αντίληψή σας για την πολιτική;
Πολίτης και πολιτική είναι έννοιες αλληλένδετες και έχουν σχέση μεταξύ τους. Στην Αρχαία Ελλάδα εκείνος που δεν ασχολιόταν με τα κοινά λεγόταν «ιδιώτης» και ήταν ένας χαρακτηρισμός εξαιρετικά απαξιωτικός. Σήμερα, συμβαίνει το ανάποδο. Η άποψή μας για την πολιτική περιέχει μια απαξία, γιατί οι πολιτικοί και οι πολιτικές που ασκήθηκαν διέβρωσαν τον όρο. Αντί να υιοθετήσουμε τον όρο «πολίτες» με τη διάσταση που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες, γίναμε «πελάτες».

Πώς αποφασίσατε λοιπόν να μπείτε στον κόσμο της πολιτικής;
Σας είπα για τον απαξιωτικό όρο «ιδιώτης», που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνε σε όποιον δεν ασχολιόταν με τα κοινά. Στην αγγλική γλώσσα έχουν πάρει την ελληνική ρίζα της λέξης και την έχουν μεταφέρει στο λεξιλόγιό τους. Εκεί «idiot» χαρακτηρίζεται ο «ανόητος». Εγώ λοιπόν δεν θέλω να είναι ούτε «ιδιώτης», ούτε «idiot». Νοιάζομαι για τον τόπο μου και γι αυτό θέλω να είμαι ενεργός πολίτης. Να συμμετέχω και να αλλάξω τα πράγματα με τις δράσεις μου προς το καλύτερο. Ο πολίτης, όταν είναι ενεργός, ασκεί πολιτική. Αυτήν την ιδιότητα αναγνωρίζω και αυτόν τον όρο αποδέχομαι.
Για να είμαι ειλικρινής είναι και κάτι ακόμα. Στην ζωή μου έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Σπούδασα γρήγορα, ξεκίνησα να δουλεύω γρήγορα και έκανα οικογένεια γρήγορα. Δεν είχα χρόνο να κάνω άλλα πράγματα κι έχω ενοχές που έμεινα μακριά από την δημόσια ζωή του τόπου μου. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που νιώθω ότι τού οφείλω πράγματα, όπως και στους ανθρώπους του.

Η αυτοδιοίκηση είναι πολιτική;
Η μεγαλύτερη έκφραση της πολιτικής είναι στην αυτοδιοίκηση. Είναι η μέγιστη έκφραση και είναι και η πιο δύσκολη, γιατί έχεις άμεση επαφή με τον δημότη, με τον άνθρωπο. Κρίνεσαι από αυτόν άμεσα και καθημερινά, όταν δεν του μαζεύεις τα σκουπίδια ή όταν χάνει εργατοώρες για να πάρει ένα πιστοποιητικό γέννησης. Σε βλέπει ο δημότης στον δρόμο, δεν μπορείς να του κρυφτείς…

Θα σας ρωτήσω κάτι που συζητιέται έντονα από την πρώτη στιγμή που υπαινιχθήκατε την υποψηφιότητά σας και θέλω μια καθαρή απάντηση. Το όνομα «Λέγγας» είναι ένα όνομα με ειδικό βάρος και σε επίπεδο τοπικής οικονομίας και ενασχόλησης με τα κοινά. Πολλοί λένε πως πίσω από τον Μάρκο κρύβεται ο Κώστας Λέγγας, ο οποίος θα ασκεί την διοίκηση του δήμου.
Υπαινιγμός δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί ποτέ δεν μασάω τα λόγια μου. Αλλά πείτε μου ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη του κόσμου και να ακυρώσουν έργο, προσφορά και προθέσεις; Το αποκλείω να συμβαίνει ακόμα και από πολιτικούς αντιπάλους, δεδομένου ότι όλοι γνωριζόμαστε με όλους. Κοιτάξτε, δεν θα μπορούσα ποτέ να κρύψω ότι προέρχομαι από πολιτική οικογένεια. Ούτε θα μπορούσα ποτέ να αρνηθώ τη γνώση και την εμπειρία από οποιονδήποτε κι αν προέρχεται. Αλλά πάνω απ όλα δεν θα μπορούσα να ακυρώσω το ίδιο μας το μήνυμα: «ενώνουμε δυνάμεις», δεν περισσεύει κανείς.
Αλλά, για να μην νομίζετε ότι υπεκφεύγω θα γίνω και πιο ξεκάθαρος. Ο Κώστας Λέγγας είναι εδώ και οκτώ χρόνια εν ενεργεία περιφερειακός σύμβουλος. Από την απόφασή του αυτή προκύπτει ότι έκλεισε τον κύκλο του στον πρώτο βαθμό αυτοδιοίκησης. Θεωρώ ότι, αν ήθελε, είχε την ευκαιρία να κάνει το άλμα το 2010, ή το 2014. Όμως με την πλούσια εμπειρία που είχε, έκρινε ότι θα είναι πιο χρήσιμος στην Περιφέρεια για τον τόπο του. Γι αυτό και τα οκτώ αυτά χρόνια, μέσα από την δράση του στην Περιφέρεια, πρόσφερε και θα συνεχίσει να προσφέρει σε όλο τον δήμο μας έργα, χωρίς να νοιάζεται ποιοι θα τα οικειοποιηθούν. Και εδώ σταματώ.

Από την εμπειρία μου στο ρεπορτάζ ξέρω πως ο δήμος Σικυωνίων είναι ένας δύσκολος δήμος. Η διάσταση ορεινού όγκου και πεδινής ζώνης θα έπρεπε κανονικά να είναι ευλογία, αλλά έχει στοιχεία διαίρεσης. Ο δήμος είναι ενιαίος, αλλά δεν είναι ενωμένος.
Έχετε δίκιο, πραγματική ένωση του δήμου δεν έχει υπάρξει. Κάποιοι έχουν «φυτέψει» το μικρόβιο του διχασμού ανάμεσα στους κατοίκους του ορεινού όγκου και τους κατοίκους της πεδινής ζώνης. Εμείς είμαστε αποφασισμένοι να βάλουμε τέρμα σε αυτό τον διχασμό στις 20 Μαΐου και να προχωρήσουμε στη δημιουργική συμφιλίωση. Ξαναλέω το μήνυμά μας: «Ενώνουμε δυνάμεις, σχεδιάζουμε το μέλλον». Αυτό το δηλητήριο της διαίρεσης, που εξυπηρετεί τα μικροπολιτικά, προσωπικά συμφέροντα, εμποδίζει τον δήμο να προχωρήσει μπροστά. Για εμάς το βουνό, η θάλασσα, η λίμνη και ο κάμπος είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους θα στήσουμε και θα σχεδιάσουμε την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και το μέλλον των παιδιών μας. Για να κάνουμε έναν δήμο ευρωπαϊκό, σύγχρονο και πρότυπο στην Ελλάδα. Που θα εκτείνεται από το βότσαλο μέχρι το χιόνι.

Λέτε «θέλω να κάνω έναν πρότυπο δήμο». Θα βρείτε συμμάχους σε κάτι τέτοιο;
Πριν σας πω ποιους θα βρω συμμάχους, επιτρέψτε μου να σας πω ποιους θεωρώ αντιπάλους. Λοιπόν, αντιπάλους μου θεωρώ τα προβλήματα του δήμου. Αντιπάλους μου θεωρώ τα μικροπολιτικά και προσωπικά συμφέροντα που σας περιέγραψα πιο πάνω. Εκείνους που έχουν κάνει τον δήμο ζωολογικό κήπο γεμάτο τρωκτικά, χελώνες, αρπακτικά, κοράκια και λαγούς.
Τώρα σε αυτό που με ρωτήσατε, φυσικά και θα βρω συμμάχους. Πρώτους και καλύτερους τους δημοτικούς υπαλλήλους. Αυτούς που ζουν καθημερινά τα προβλήματα του δήμου, θέλουν να εξυπηρετήσουν τον δημότη, αλλά δεν λαμβάνουν καμία βοήθεια από την διοίκησή του για να γίνει η δουλειά τους απλούστερη και πιο εύκολη. Είναι και οι ίδιοι θύματα του δημοτικού, γραφειοκρατικού μηχανισμού. Δεν το λέω για να χαϊδέψω αυτιά. Αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, ενώ ο δήμος μας λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο, με απούσα τόσο την δημοτική αρχή όσο και την αντιπολίτευση, παραμένει όρθιος χάρη στο φιλότιμο των εργαζομένων.
Συνεργάτες μου, βεβαίως, θα είναι οι δημοτικοί και κοινοτικοί σύμβουλοι στις 36 κοινότητες και όλοι όσοι υιοθετήσουν το σχέδιό μας, το οποίο είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, έρευνας και μελέτης. Αρχίσαμε να το καταστρώνουμε το καλοκαίρι του 2017 και θα είμαστε έτοιμοι να το παρουσιάσουμε τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος. Απόλυτα κοστολογημένο, με χρονοδιάγραμμα, στόχους και συγκεκριμένες λύσεις. Για έναν σύγχρονο Δήμο που θα εξασφαλίζει καλύτερη ποιότητα ζωής για την τρίτη ηλικία και θα δημιουργεί προϋποθέσεις ενός καλύτερου μέλλοντος για τις επόμενες γενιές.

Την αλλαγή του εκλογικού νόμου πως την σχολιάζετε;
Ξέρω πως οι περισσότεροι θα σας πουν για την απλή αναλογική. Είναι πραγματικά σημαντική προσθήκη και ενισχύει τον πλουραλισμό και την πολυφωνία. Αλλά για εμένα η πιο σημαντική αλλαγή αφορά τη συμμετοχή των γυναικών, η οποία αυξάνεται. Αν και εμείς από τη μεριά μας αξιοποιήσουμε αυτή την αλλαγή και δώσουμε περισσότερες πρωτοβουλίες στις γυναίκες είμαι βέβαιος πως θα το «εισπράξουμε» διπλά. Έχω την αίσθηση πως σε πολλές περιπτώσεις στην πολιτική και φυσικά στην Αυτοδιοίκηση λείπει η ενσυναίσθηση, η συναισθηματική ευφυΐα. Αυτά είναι στοιχεία που μπορεί να προσθέσει η παρουσία των γυναικών, ώστε να ισορροπήσει τον ανδρικό ρεαλισμό.

Τη νέα γενιά πώς σκοπεύετε να την σηκώσετε από τον καναπέ; Πώς θα πείσετε τους νέους να αφήσουν το playstation και να γίνουν ενεργοί πολίτες;

Ένα πρώτο βήμα θα είναι να δημιουργήσουμε σύγχρονες συνθήκες στον τρόπο με τον οποίο απευθυνόμαστε προς αυτούς. Να τους πείσουμε πως σεβόμαστε το περιβάλλον πρώτα εμείς οι ίδιοι. Ότι δεν γεμίζουμε τον τόπο με αφίσες και τους δρόμους με …κομφετί, ότι δεν γυρίζουμε με ντουντούκες στον δρόμο να καλούμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, ότι δεν χαλάμε την βραδινή τους έξοδο κλείνοντας τις πλατείες και τους πεζοδρόμους. Σαν τον John Keating στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών»: Αλλάζουμε την οπτική μας για τα πράγματα, προκειμένου να μπούμε στην θέση του άλλου.

Μου λέγατε νωρίτερα πως στις επισκέψεις που έχετε κάνει μέχρι τώρα στην περιφέρεια του δήμου το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι η ερημοποίηση. Πως σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε αυτό;

Από το 2001 μέχρι το 2011 έφυγαν από το δήμο μας 3.000 άνθρωποι, το 15% του πληθυσμού. Την επταετία 2011 – 2018 ο αριθμός αυτός διπλασιάστηκε. Και από πού έφυγαν; Από μια περιοχή, η οποία βρίσκεται στο μέσον της διαδρομής που ενώνει το μητροπολιτικό κέντρο της πρωτεύουσας, με την πύλη της Ελλάδας «από» και «προς» την Δύση. Όπου έχουν αποπερατωθεί όλες οι υποδομές. Από μια περιοχή που στην ακτίνα της έχει τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία: τους Δελφούς, τις Μυκήνες, την Επίδαυρο, την Αρχαία Ολυμπία, την Ακρόπολη. Από μια περιοχή μοναδική στην Ελλάδα, όπου μπορείς να μεταφερθείς από την παραλία στο βουνό σε λίγη ώρα. Να πατάς χιόνι και αμμουδιά σχεδόν ταυτόχρονα. Να κλείσουμε, λοιπόν, την πόρτα στην διαρροή νιάτων και μυαλών. Είναι υποχρέωσή μας να φέρουμε πίσω τα παιδιά μας, γιατί είναι ντροπή να μην τους δίνει η γενέτειρά τους ευκαιρίες…
Με την ευκαιρία που μου δίνετε θέλω να απευθύνω και μία πρόσκληση σε όλους όσοι κατάγονται από τον δήμο μας και έχουν διαπρέψει καθένας στον τομέα του. Ξέρω ότι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Τους καλώ να βοηθήσουν στο εγχείρημά μας και τους διαβεβαιώνω ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν. Δεσμεύομαι προσωπικά να κάνουμε έρευνα, ώστε να βρούμε όσους συμπολίτες μας διαπρέπουν στο εξωτερικό και να τους ζητήσουμε να συνεισφέρουν όπως μπορεί ο καθένας για την πατρώα γη.

Το σχέδιο που μου λέγατε νωρίτερα τι προβλέπει γι αυτές τις ευκαιρίες;

Προβλέπει την διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που να είναι φιλικό προς τους επενδυτές. Έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση στον δήμο μας, ντρέπομαι να φέρω ανθρώπους και φίλους μου, που αναζητούν ευκαιρίες, ώστε να τους ζητήσω να επενδύσουν τα χρήματά τους στην περιοχή. Οποιαδήποτε επιχειρηματική πράξη με προοπτική στραγγαλίζεται από τις συνθήκες που επικρατούν. Πρέπει να δούμε τι δήμο θέλουμε, να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον φιλικό προς τους επενδυτές, να θέσουμε κανόνες, μιλώντας πάντα με τη γλώσσα της αλήθειας, προκειμένου να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία. Οι κινέζοι έχουν μια παροιμία: «φτιάξε την φωλιά του αετού και ο αετός θα έρθει».
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Πρόσφατα ήρθε στο Κιάτο, στην έδρα της επιχείρησής μας, η πρέσβειρα του Ηνωμένου Βασιλείου, η Α.Ε. κυρία Kate Smith, η οποία έκανε μάλιστα και μία ιδιαίτερα θερμή ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter, για όσα είδε εδώ. Όταν έφυγε, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά με θλίψη ότι δεν είχα την δυνατότητα να τις καταθέσω και ορισμένες προτάσεις πέρα από τα όσα αφορούσαν τον Πήγασο. Να την πάω στο λιμάνι, ας πούμε, να τις δείξω μια μαρίνα. Και μετά; Φανταστείτε την Βρετανίδα πρέσβειρα να «τουϊτάρει» ότι το πιο ασφαλές λιμάνι για τους φίλους του yachting, από και προς το Ιόνιο, είναι στο Κιάτο. Έτσι λειτουργεί σήμερα η επικοινωνία, το μάρκετινγκ και η παγκόσμια επιχειρηματικότητα.

Οι υποδομές δεν είναι απαραίτητες;

Ποιος το λέει αυτό; Είναι ωραίο να κάνεις πλατείες. Αλλά πρέπει και να τις γεμίζεις με κόσμο. Τα έργα που σχεδιάζονται και υλοποιούνται στον δήμο μας έχουν την ίδια λογική και νοοτροπία με την οποία έγιναν τα Ολυμπιακά Ακίνητα. Δεν έχουν μελέτη βιωσιμότητας. Απλώς κάνουμε έργα για να τα συμπεριλάβουμε στον απολογισμό μας στο τέλος της θητείας μας.
Θα σας πω άλλο παράδειγμα, για το Αρχαίο Θέατρο που τώρα αποκαλύπτεται σιγά – σιγά. Η «Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών» του Λονδίνου είναι παγκοσμίως μία από τις σημαντικότερες σχολές στον χώρο του Θεάτρου και της Δραματουργίας. Φανταστείτε να συνδεθεί το Αρχαίο Θέατρο με αυτή την Ακαδημία και να έρχονται κάθε χρόνο εκατοντάδες φοιτητές από όλο τον κόσμο, για να κάνουν μαθήματα τραγωδίας στο φυσικό της περιβάλλον. Δεν θα σας πω περισσότερα, τέτοια πράγματα θα υπάρχουν πολλά στο πρόγραμμά μας, για τα οποία θα μιλήσουμε το επόμενο διάστημα. Τέτοια μπορούμε να πούμε πολλά και να συζητάμε για ώρες γύρω από ιδέες. Αλλά συζητάμε για τα αυτονόητα, δηλαδή για το νερό που θα έπρεπε να το έχουμε λύσει εδώ και δεκαετίες και το 2018 το ορίζουμε ως το μεγάλο έργο.

Δεν είναι μόνο το νερό είναι και η διαχείριση των απορριμμάτων; Εκεί τι θα κάνετε;
Να, είδατε; Με πάτε πάλι στα αυτονόητα. Εγώ θα σας πω κάτι άλλο. Η αποκομιδή των απορριμμάτων κοστίζει στη Ρόδο 80 ευρώ και στην Αθήνα 350 ευρώ. Εδώ κανείς δεν ξέρει πόσο κοστίζει. Τι περισσότερο να πούμε; Αλλά εμένα με νοιάζουν τα Τρίκαλα που κερδίζουν το ένα βραβείο καινοτομίας μετά την άλλο και η Καλαμάτα που πάει να γίνει η Μασσαλία της Ελλάδας. Δήμοι που κάνουν άλματα προόδου. Εμένα με νοιάζει η Ανάβρα. Την ξέρετε την Ανάβρα;

Κάτι έχω ακούσει…
Λοιπόν, η Ανάβρα ήταν ένα χωριό 300 κατοίκων μικρότερο από τα περισσότερα χωριά του δήμου μας. Ήταν ένα τυπικό χωριό της ελληνικής επαρχίας στην Θεσσαλία. Βρέθηκε ένας κοινοτάρχης –ούτε καν δήμαρχος- με όρεξη και σχέδιο παραπάνω από τον μέσο όρο και μέσα σε λίγα χρόνια το μετέτρεψε σε μία από τις πιο ακμάζουσες κοινότητες του ευρωπαϊκού νότου παρακαλώ. Το χωριό ηλεκτροδοτείται από ανεμογεννήτριες και ενέργεια που «παράγουν» τα ζωικά απόβλητα. Έχουν τρία υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα, όπου ζουν 25.000 ζώα, λαογραφικό μουσείο και ένα περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο 240 στρεμμάτων. Εμείς έχουμε τον παράδεισο της ορεινής Κορινθίας, την ελληνική Ελβετία και περιμένουμε στις ουρές για ένα πρωτόκολλο και μια σφραγίδα, ή δηλώνουμε υποταγή στον εκάστοτε τοπικό άρχοντα, για να μάς κάνει αυτό που δικαιούμαστε.

Κύριε Λέγγα έχω πολλά ακόμη να σας ρωτήσω, αλλά η συνέντευξη αυτή είναι ποταμός και δεν ξέρω πόσα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που είπαμε θα κρατήσω.
Με μεγάλη χαρά να ορίσουμε μια νέα συνάντηση, λοιπόν, ώστε να πούμε και άλλα. Είναι υποχρέωσή μας, εσάς από την πλευρά του δημοσιογράφου κι εμένα από την πλευρά του υποψήφιου Δημάρχου, να βοηθάμε τους συμπολίτες μας να προωθούν την σκέψη τους από τα συνηθισμένα και τα αυτονόητα, σε εκείνα που πραγματικά θα αλλάξουν την ζωή τους. Τουλάχιστον εγώ, από την πρώτη συνέντευξη που δίνω σήμερα σε εσάς, δηλώνω πως έτσι θα λειτουργώ τόσο ως υποψήφιος, όσο και ως δήμαρχος…

68 Replies to “Συνέντευξη Μάρκου Λέγγα στην εφημερίδα “Κορινθιακή””

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *